Dag 25: Oud en nieuw in Cuzco

Oudjaarsdag, 31 december 2011. Het hotel waar we verblijven heeft een bijzonder gezellige uitstraling: de kamers zijn verdeeld over een aantal knusse woninkjes, die (heel authentiek) van elkaar gescheiden worden door struiken, grasveldjes, vijvertjes en tegelpaden. Ook het eten is hier prima in orde: het ontbijtbuffet is zelfs voorzien van een omeletbar. Jawel, omeletbar: Maarten is in zijn nopjes.

Voor deze laatste dag van het jaar staat een bijzondere excursie op het programma: Machu Pichu. Deze oude Inca-stad ligt echter niet om de hoek: we vertrekken ’s ochtends rond acht uur, en zullen pas rond zeven uur in de avond terug zijn bij het hotel voor de nieuwjaarsviering. Eerst drie kwartier in de bus, dan anderhalf uur in de trein, en dan nog eens een half uurtje in de bus; maar geloof ons, het is elke kilometer waard.

Machu Pichu werd in 1912 ontdekt, niet ver van Cuzco. Het is opmerkelijk dat een stad die zo oud is, zo goed bewaard is gebleven. En dat op 2438 meter hoogte, midden tussen de steile bergen, in een gebied waar nog wel eens een aardbeving wil voorkomen. Onder de ruim 400.000 toeristen die hier jaarlijks naartoe komen, zal dit Unesco-werelderfgoed dan ook nauwelijks meer te lijden hebben...

Onze gids weet ons op boeiende wijze allerlei wetenswaardigheden bij te brengen:. Waarom vestigden de Inca’s zich bijvoorbeeld juist hier, in dit onherbergzame gebied? Hoe kan het dat de huizen nog niet zijn ingestort, terwijl de Inca’s geen cement hadden? En hoe kregen ze die grote keien überhaupt meegesleept en doorgebroken? De antwoorden zijn vaak verrassend simpel: wanneer de praktische middelen tekortschieten, begint het creatieve brein pas echt te werken.

In de trein terug bellen we nog even naar het thuisfront; aangezien we hier inmiddels zes uurtjes achterlopen, knallen in Nederland de champagneflessen al om 18.00 uur plaatselijke tijd. Voor ons begint het feest pas later op de avond: om half 11 krijgen we een heerlijk buffet aangeboden, waar we (na een lange dag) dan ook dankbaar gebruik van maken. Het eten was nog maar nauwelijks gezakt, of Maarten werd de dansvloer op gesleept door een gemaskerde deerne van het Peruaanse type. Een feestelijk danstafereel was het gevolg; de beenspieren zijn reeds getraind voor carnaval.

Dan is het ineens middernacht, en begint het vuurwerk te knallen. Op de berg achter ons hotel branden de woorden: Happy New Year 2012. Heel typisch, om in het de lichtflitsen van het vuurwerk nog een paar lama’s te zien vluchten. Er wordt nog volop gedanst en het is beregezellig, al houden de meesten (wij dus ook) het rond een uur of twee ’s nachts voor gezien: morgen moeten we weer vroeg op...