Dag 14: Sprechen Sie Deutsch?

Vanochtend zijn we rond 6 uur opgestaan op onze ‘camping’: het voetbalveld (lees: zandbak) van de plaatselijke voetbalclub. Sanitaire voorzieningen ontbraken, dus we konden zo de auto in. Het ontbijt zou vanaf 7 uur voor ons klaarstaan in een plaatselijk hotel; daar aangekomen bleek de zaak pas om half 8 open te gaan. We besloten daarop maar wat broodjes te gaan kopen bij een benzinestation in het dorp; dat bleek echter ok gesloten. In het volgende dorp was er weliswaar een benzinestation geopend, maar was de benzine op. Dan toch maar even een kop koffie en een broodje...

De rit die we vandaag voor de boeg hebben is vrij lang: 690 km, waarvan bijna 200 onverhard. De omgeving is opnieuw vrij dor. Het is toch wel een aparte gewaarwording, zo’n verlaten gebied: in een traject van meer dan 30 km kom je vaak maar een of twee auto’s tegen. Toch is men hier een nieuwe weg aan het aanleggen. Voor die paar auto’s...

De gravelwegen zijn op sommige plaatsen tamelijk slecht, en de auto’s ramelen dan ook volop. Wanneer Job (equipe 18) onderweg even stopt om een kannetje benzine in zijn auto te gooien, horen wij bij het remmen een luide klop. Er blijkt een bevestigingsbout van de remklauw te zijn losgetrild; deze is nergens meer te vinden. Gelukkig zit er in het wat-sleep-je-toch-weer-allemaal-meekoffertje van Ton een passende bout: na een klein half uurtje kunnen we weer verder rijden.

Hoe dichter we bij onze eindbestemming (Bariloche) komen, hoe groener de omgeving wordt. En ook: hoe drukker het op de weg wordt. Het is heerlijk rijden over bergwegen: veel groen en prachtige meren. Genietend van de omgeving rijden we Bariloche binnen.

Bariloche blijkt al gauw een plaats waar veel mensen van Duitse komaf gehuisvest zijn – vaak omstreeks 1945 hier terecht gekomen. Ons hotel heet Edelweiss, en is geheel in Duitse stijl gebouwd. De hele stad doet Duits aan – in de meest positieve zin van het woord. Zelfs de parkeerwachter spreekt vloeiend Deutsch...