Dag 18: Wat ruik ik toch, joh?

Vandaag staat er een afstand van ruim 900 km op de planning. Wat onderweg vooral opvalt is dat naarmate we richting het noorden rijden de omgeving al snel dor wordt. In de buurt van het plaatsje Antofagasta, halverwege de rit, zien we vooral veel mijnbouw. Er is hier zelfs een heel netwerk voor smalspoortreinen aangelegd. We passeren onder meer een cementfabriek en een koperfabriek, maar zien ook treinen met koperen platen rijden.

Antofagasta is een vrij grote havenplaats; we stoppen er even om te lunchen. Het is bijna kerstmis, maar we bevinden ons bij 30 graden aan het strand (er ligt hier zelfs een McDonald’s). In een strandtentje doen we ons tegoed aan een heerlijk buffet, met vlees van de grill. Met het malse vlees nog tussen de tanden willen we wegrijden, maar dan volgt een kleine domper: onze auto heeft een lekke band. Dan maar het reservewiel erop, en rijden maar. Het is kerstavond, en we komen rond 7 uur aan in het kleine plaatsje Caldera. Het blijkt een klein havenplaatsje, dat duidelijk niet is berekend op zulke grote groepen mensen; het eten is koud, maar wel erg lekker...

Team 83 (de filmploeg) neemt het initiatief om mensen een kerstgroet te laten inspreken – iets waar wij natuurlijk dankbaar gebruik van maken. We zijn ondergebracht in een dorpje verderop. Niet in een hotel overigens, maar meer in een soort primitieve vakantiehutjes. Arend en Henry (equipe 60) zitten in het voorste huisje, en hebben een constant ratelende pomp onder hun veranda. Wanneer Arend besluit de pomp uit te zetten (om ‘eindelijk eens van die teringherrie af te zijn’), komt er een enorme putlucht in de huisjes naar boven. Arend zet de pomp snel weer aan; het zwembad naast het huisje begint alweer te borrelen... ’s Nachts stikt het er overigens van de muggen; wat een contrast met het Royal Crowne Plaza in Santiago...

Het strand van Antofagasta. Niet op de foto: de McDonald's.

Midden in de woestijn rijst een hand uit de grond... Van God misschien?

Caldera, een klein havenplaatsje